Kopzorgen. Gaan we nog wel vooruit?
Wij zijn zuinig. Dat kan ik gewoon optypen, want daar staan we om bekend. Niet alleen op ‘het internet’, maar ook in persoonlijke kringen. Op de goede manier, dat wel hoor. Hoop ik… We geven graag geld uit aan gezelligheid en genieten. Maar we kijken tv op de televisie uit onze studententijd, de kinderen rijden op tweedehands fietsjes en banden plakken doe ik zelf.
Jarenlang bewuste keuzes maken heeft ervoor gezorgd dat we er goed voor staan. Vooral vergeleken met generatiegenoten. We krijgen elk jaar meer (financiële) ruimte. Winnen.
Tot nu.
Stilletjes aan bekruipt mij het gevoel dat ‘de markt’ ons heeft ingehaald.
We willen graag verhuizen naar een hoekhuisje in het dorp, maar dat wordt moeilijk. De huizenmarkt sprint onze financiële bewustheid er makkelijk uit op de 100m hordelopen. Óók wij hebben weinig te kiezen. De boodschappen en benzine tonen ook meer ambitie dan onze salarissen. De kinderopvang verhoogt jaarlijks de prijs. En Ziggo het liefst viermaal per jaar.
Ik maak me daar zorgen om. Want als het mij al tegenstaat, hoe dan met mijn mede dertigers die minder zuinig hebben geleefd? Een goede vriend van mij heeft het steeds vaker over weggaan. Immigreren. Een jonge, hoogopgeleide, generatiegenoot met een topbaan. Maarja, kan geen huisje kopen – en het lijkt er ook niet op dat dat gaat veranderen. Ook hij verliest de race tegen ‘de markt’.
Maar liever heb ik dat hij blijft.
Dat we in Nederland onze dromen waar kunnen maken.
Natuurlijk wordt ook ons koophuis maandelijks meer waard. Onze beleggingen groeien gestaag. En ook de spaarrekening staat vol. Maar hoeveel betekent dat wanneer de stap die je wilt maken simpelweg voor je uitloopt? Gaan we nog wel vooruit?
Of is dit stilstand met evenredig groeiende getallen aan beide kanten van de balans? Oei.
Iemand moet me even vertellen dat het goed komt…
Jaja, dit is een heuse Thinkingbig column. Een experiment om het schrijfplezier terug te vinden. Er volgen er nog een paar, wekelijks op de woensdag. Niks missen? Even inschrijven voor de nieuwsbrief »
10 thoughts on “Kopzorgen. Gaan we nog wel vooruit?”
Wij zijn out of the box gaan denken en zo zijn wij uiteindelijk out of onze provincie gaan wonen. Wat eerst volkomen onmogelijk leek, blijkt achteraf vooral een kwestie van angst en ongemak overwinnen. Met een beetje knutselen kun je prima in de Randstad blijven werken en groter, groener en goedkoper gaan wonen. Het is net wat je verwachtingen zijn.
Lastig ja. Ik ben een paar jaar ouder (net 40 geworden) en heb 5 jaar geleden een stap gezet waar jij nu volgens mij ook aan toe bent (wat groter wonen, tuin etc.). Achteraf op precies het goede moment. Maar zoiets is nu schier onmogelijk lijkt wel. Zelfs met goede salarissen. Als je nu de markt op komt, of je situatie veranderd (ziekte, scheiding en ander leed) dan kun je echt geen kant uit. Echt heel zorgelijk. Zo ontstaat er grote ongelijkheid en dat gaat serieus gedoe opleveren.
Het lastig is vooral dat er nauwelijks op te plannen is, want voor hetzelfde geld is het nemen van enorme risico’s (tophypotheek) nu een heel goed idee omdat de rente nog jaren zo laag blijft en de huizenprijzen maar blijven stijgen… voor hetzelfde geld stijgt de rente wél met een procentpunt en dan ben je met die tophypotheek mooi in de aap gelogeerd… veel wijsheid toegewenst!
Alles gaat omhoog en omlaag. Soms zit het mee, soms tegen. Stel je zat in een andere (positievere) situatie (wat over enkele jaren al kan zijn!), had je er niet bij stil gestaan.
Het is ook een kwestie van prioriteit…. Waarom was dit huis enkele jaren geleden wel top, en nu niet meer? En waarom zag je dat enkele jaren geleden niet? Besparen kan op vanalles maar hoeft niet op alles(!). Als jij wonen heel belangrijk vindt, moet je voor reserveren/betalen.
Ha Jeroen, je hebt gelijk wat betreft bezuinigen. Maar in dit geval gaat dat niet op. Tegen 10%+ prijsstijgingen per jaar valt niet te besparen of te verdienen.
Dat was juist mijn punt 😉
En wat betreft ons huis… dat is nog steeds een prachtig huis. Maar wensen en verwachtingen veranderen nou eenmaal. Vooral als jong gezin.
Ook wij hebben de wens van een eenvoudige tussenwoning over te stappen naar iets met meer groen en ruimte. Maar de prijs die daarvoor betaald moet worden staat in geen verhouding meer tot wat je ervoor krijgt. Ik blijf van mening dat prijs en waarde van het goed in verhouding moeten zijn. Als de kaarten in de geldmarkt opnieuw geschud worden zullen enkele waaghalzen enorm profiteren maar ook veel mensen het schip ingaan. Zuinig leven en wat opbouwen is volgens mij nooit een slechte recept voor je financiële toekomst. Maar op dit moment hebben we niet het lef een veel te duur huis te kopen.
Dat is een fijne FIRE-paradox: je leeft zuinig en doet niet mee aan lifestyle-inflation. Maar wanneer je enkele jaren geleden een tophypotheek had genomen, woonde je in een groter huis én was je financiële waarde nu hoger geweest door de gestegen huizenprijzen.
Maar enkele jaren wílde je geen tophypotheek, want risicovol en lifestyle-inflation.
Hoe hier uit te komen? In ieder geval niet door met spijt naar achteren te kijken: had ik maar, was ik maar, etc. Had je 10 jaar terug echt al je geld in bitcoins willen stoppen? Of in die tophypotheek? Voor hetzelfde geld had je Aegon gekozen, of Imtech… Maar gedane zaken nemen geen keer. Je enige optie is vooruit te kijken. Wat vind je nu belangrijk en welke uitgaven en bijbehorende risico’s heb je daar voor over?
Met je financiële positie heb je een prima positie om op dit moment een keuze te maken. En dat is dus wat je moet doen. En vervolgens leven met de consequenties 🙂
Je hebt helemaal gelijk. En wij kijken tevreden terug op onze keuzes. Die waren met de kennis van toen goed, en hebben ons ook precies gebracht wat we wilden. Ik denk dat wij er ook nog relatief goed voorstaan. Maar het voelt alsof heel veel vastloopt nu, precies voor de groep die nú wil bewegen: jonge gezinnen.
Dat is doodzonde als samenleving.
Ik geloof dat we nu op de piek van een hoogconjunctuur zitten. Dat maakt dat het moeilijk is om te bewegen zoals jij je wenst. Ik geloof dat het niet up en up en up kan blijven gaan. Er gaat ergens iets (onverwachts) gebeuren dat ervoor zorgt dat de kaarten weer anders geschud gaan worden. Misschien is dat onverwachte gebeuren ook al wel langs geweest. En heeft het tijd nodig om te ontwikkelend. De tijd zal het ons leren. Misschien wel sneller dan we denken.
Misschien heb je gelijk. Het is onmogelijk om in te schatten waar we staan, alles is zo ontransparant. Ik vind het vooral frustrerend dat we een punt bereikt lijken te hebben waar de ‘beloften’ die de samenleving ons als tieners deed nu massaal gebroken worden.
We zijn midden dertigers, met prima banen, prima opleiding, altijd gewerkt, altijd gespaard.
Ons werd voorgehouden dat dat minimaal zou betekenen dat je wat vrijheid qua woonkeuze hebt. Minimaal. En een goed pensioen in je toekomst.
Beide lijken zeer onzeker inmiddels.
Ik val over ‘ons werd voorgehouden’. Door wie is je dit voorgehouden? Is dat niet jouw eigen verwachting waar je het hier over hebt?
Tussen verwachting voor de toekomst en realiteit zit blijkbaar verschil. En is dat niet altijd het geval? Soms zit het mee, soms zit het tegen. Niemand kan beloftes maken voor de toekomst, je weet immers nooit wat er gebeurd. Soms is het eigen schuld, soms buiten je schuld. Het leven is niet maakbaar, maar ook niet volkomen willekeurig. Wees blij dat je een baan hebt, terug kunt vallen op een goede opleiding, een spaarrekening, dat je in een goed huis zit. Je had nl. ook met een niet afgeronde opleiding, zonder werk, berooid en met 2 kleine kinderen nog op een studentenkamer kunnen wonen…
Dankbaar en positief lijkt mij een beter passend dan ‘iemand moet mij vertellen dat het goed komt’.
Comments are closed.